Loyaliteitsproblemen tussen kinderen en volwassenen door
linkse politieke strijd
The Chilean Building vertelt het verhaal van de jonge
Macarena Aguiló die in de tijd van Pinochet met haar moeder in Frankrijk
woonde, totdat de laatste door de MIR, de linkse revolutionaire beweging in
Chili, werd teruggeroepen om deel te nemen aan de politieke strijd.
Voor haar achtjarige dochter en zestig andere kinderen in
vergelijkbare omstandigheden bedacht men het Project Thuis, waarbij ze
samen in pleeggezinnen woonden met twintig volwassen vrijwilligers. Macarena
spreekt met een paar anderen over hun jeugd, die zich voor een groot deel
afspeelde in The Chilean building, een oud flatgebouw in Alamara, Cuba.
Tijdens een reportage van de Spaanstalige televisie uit
2004, die in de documentaire zit ingebouwd, vertelt Macarena dat haar vader,
een van de leiders van de MIR, werd opgepakt toen ze drie jaar oud was. Ze
verliet Chili met haar moeder en zat in Parijs bij vergaderingen in rokerige
zaaltjes.
Het Project Thuis werd geleid door mannen en vrouwen. Men
dacht dat het niet langer zou duren dan vijf jaar. Dan zou Pinochet wel
verdreven zijn. Pablo, de pleegvader van Macarena, was een goede vriend van
haar moeder. Hij had samen met de pleegmoeder onder andere ook de tienjarige
Gerardo en de peuter Andrea onder zijn hoede. Via Spanje ging men naar Cuba. Ze
kwamen met andere deelnemers aan het project terecht in een flat die al een
jaar leegstond en leefden samen in een appartement. Anders dan met haar moeder
at Macarena elke dag haar bordje leeg en speelde veel buiten met de andere
kinderen. Overdag gingen ze naar een school in Alamar. De Mir had bedenkingen
tegen het project dat de rol van de vrouw ter discussie stelde en men de
traditionele rolpatronen doorbrak.
Gerardo tekende in die tijd om zijn onzekerheid de baas te
blijven. Later ging hij animaties maken. Als enig kind was hij blij met alle
broertjes en zusjes die hij er opeens bij kreeg. Als tienjarige stond achter
het idee dat hij zou achterblijven. Nog steeds vindt hij het een goede
oplossing.
Andrea kan zich het afscheid van haar moeder niet meer
herinneren. Ze was toen twee jaar oud. Ze dacht later dat ze geadopteerd was.
Haar eigen ouders waren vreemden voor haar. Ze begreep ook weinig van het
schoolsysteem, omdat ze heel vrij was opgevoed. Ze zag de protesten tegen
Pinochet op video´s die werden gestuurd. Ze waren stil en behulpzaam, zegt ze,
maar hadden het moeilijk en voelden zich verstoten.
De moeder van Macarena schreef haar veel en bemoedigde haar.
Soms waren er akelige berichten, zegt Pablo. Het was
vreselijk te moeten melden dat een ouder gesneuveld was in de strijd. Later
ging elk pleeggezin zijn eigen weg. De collectiviteit brak af, toen bleek dat
er in Chili geen vooruitgang geboekt werd met de revolutie. Later stopte hij
met het project. Hij wilde weg uit Cuba en vond het vreselijk dat hij Macarena
niet kon meenemen.
Toen Macarena terugging naar Chili was de dictatuur voorbij
maar de gewenste linkse samenleving niet gerealiseerd. Haar moeder geeft haar
de ingeplakte brieven die Macarena naar Chili stuurde. Achteraf had ze bij haar
dochter willen blijven. Gerardo praatte niet met zijn ouders over zijn
verleden. Hij wilde niet zeuren om genegenheid.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten