Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 11 maart 2018

Dokter Co (2017), documentaire van Lysander Wiering


Amsterdamse dokter met een groot hart

Het lijkt een serie te worden, de portretten van dokteren die nog op oude leeftijd actief zijn in hun vakgebied. Na de documentaire De hoeder van Joost van der Wiel uit 2016 die de 92 jarige Amsterdamse huisarts Nico van Hasselt portretteerde, volgt debutant Lysander Wiering met een portret van Co van Melle, twaalf jaar jonger en actief in de hulp van illegale vluchtelingen. De laatste is heel wat communicatiever dan de eerste en dat maakt, naast de belangeloze inzet voor de verschopten, het kijken naar deze documentaire prettiger.

De documentaire begint met een telefoontje dat Van Melle krijgt als hij in het donker naast zijn fiets staat, zo te zien op het pont over het IJ. Het gaat over een persoon die een spier niet meer kan bewegen. Van Melle kan moeilijk vaststellen wat het probleem is en zegt dat hij wel langs komt. Hij gaat naar beneden in de vluchtgarage en zit daar in het donker. Hij kijkt met een lampje in de mond van een vluchteling uit Libië en schrijft paracetamol voor, maar waarschuwt om daar niet meer dan vijf per dag van te nemen. Hij voelt bij een andere man met keelproblemen de lymfeklieren en raadt aan een das te dragen vanwege de kou. Veel vluchtelingen zijn ziek, zegt Van Melle. Hij bewondert hun geloof in de toekomst, waarin het allemaal beter zal zijn.

Een Somaliër, die zich een eerste klas vluchteling noemt, drie jaar hier is en op verschillende plaatsen verblijft, heeft last van zijn meniscus. Van Melle wijst hem erop dat men ook op medische gronden een verblijfsvergunning kan krijgen. Een man uit Togo die sinds 2001 hier is en in 2006 vrijwillig het land wilde verlaten, werd desondanks in de cel gezet. Een landgenoot van hem, die hier veertien jaar is, zegt dat zij als dieren behandeld worden. Van Melle zegt dat de bed, bad en brood regeling een klein stapje in de goede richting is. De mannen bedanken hem en wensen hem dat hij nog tachtig jaar leeft.

Om te ontspannen zien we Van Melle een vrolijk deuntje op de piano spelen. Uit de reportage van Haydar Cakal, gepubliceerd op YouTube (5 oktober 2010), was te horen dat hij in de kerk op het orgel speelt en samen muziek maken belangrijk vindt. Dat heeft hij ook wel nodig om aan alle ellende het hoofd te bieden. Na een dagje vrij kan hij er echter vaak wel weer tegen. Hij helpt een alcoholist met een pijnlijke elleboog die terug wil naar de Jellinek kliniek omdat hij in zijn omgeving gemakkelijk weer aan de drank raakt en gaat met de man naar zijn kamer vanwege onenigheid in de slaapruimte. Op de vraag van Wiering of hij wel eens bang is, antwoordt Van Melle dat hij dat woord niet snel op zichzelf betrekt. Hij zou willen dat het leven een groot feest is want dat gebeurt veel te weinig.

Heftig is een ontmoeting met een man die een schotwond van de politie heeft opgelopen. Van Melle vraagt of hij een mes bij zich had, maar de man ontkent dat. De man had wel gedronken, maar achtte zichzelf niet gevaarlijk. Hij wil naar de rechter, waarop Van Melle zegt dat hij zijn geval zal aankaarten. Als laatste verzorgt hij de eeltige voeten van een rastaman. Van Melle zegt dat het contact voor de man belangrijk is.

De dokter is dankbaar dat hij een lieve vrouw, kinderen en een dak boven zijn hoofd heeft en denkt eraan om later misschien naar Afrika te gaan. Hij heeft een uitnodiging op zak uit Kameroen, waar hij eerder, zoals in de reportage van Cakal te horen was, apparatuur voor een kraamkliniek schonk, maar misschien wordt het ook wel Burundi.

Hier de reportage van Haydar Cakal over dokter Co, waarin hij zegt dat hij samen met de katholieke priester Kees Koning eerder zes maanden in de gevangenis zat vanwege een actie tegen kernwapens en ook vanwege verzet tegen uitzetting van illegale vluchtelingen, hier de site van Lysander Wiering, daarop ook in een interview met hem in Vrij Nederland van 22 september 2017, waarin Wiering gewag maakt van een petitie om de fietsbrug over het IJ naar hem te vernoemen, hier mijn bespreking van De hoeder.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten