Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 12 mei 2018

1000 hands of the guru – saving Bhutan’s sacred arts (2016), documentaire van Tobias Reeuwijk


Over het restaureren van oude spirituele afbeeldingen

In zijn eerste lange documentaire belicht de Nederlander Tobias Reeuwijk een aspect van het Bhutaanse boeddhisme dat niet vaak onder de ogen wordt gebracht. Het gaat over zogenaamde thangka’s, voorstellingen van spirituele of historische aard die een zegening moeten brengen aan degene die deze voorstellingen tijdens de meditatie gebruikt. De guru die op de afbeelding staat, schenkt daarmee zijn kracht, zoals de guru die in de titel genoemd wordt, die met duizend helpende handen afgebeeld wordt.

Deze thangka’s die overal in kloosters in Bhutan te vinden zijn, zijn vaak in slechte staat en dienen gerestaureerd te worden om een belangrijk cultureel erfgoed veilig te stellen. Eerder werden ze als altaren door rondreizende monniken meegedragen door het moeilijk begaanbare terrein waar Bhutan voor een groot deel uit bestaat, aldus de knappe prinses Ashi Kesang (zie foto) die geschiedenis gestudeerd heeft en veel van de achtergrond van de thangka’s weet. Ze assisteert restaurateur Eddie Tenzin, die oorspronkelijk uit Japan komt en tijdens een reis met zijn ouders door Bhutan gegrepen werd door de thangka’s en van de restauratie zijn levenswerk wilde maken. In de snelle wereld waarin wij leven is het goed om daar ook afstand van te nemen en zich te concentreren op het restaureren van eeuwenoude tangka’s.

Ashi vertelt haar jonge zoon over de afbeelding van Rinpoche die in de twaalfde eeuw de demonen verdreef en als een tweede Boeddha gezien wordt. Ze zegt dat de goeroe helpt bij het omgaan met tegenslag en mislukkingen, maar dat deze verhalen in de moderne wereld minder in tel zijn dan de videogames en de vele informatie van de nieuwsmedia.
Zij stelt dat het in haar spirituele traditie van belang is om bezig te zijn met een voorbereiding op de dood, om straks in een beter leven herboren te worden of zelfs om verlicht te raken. De tangka’s als representaties van de goden kunnen daarbij helpen.

Tenzin zegt dat men vroeger de oude thangka’s verving door nieuwe, maar dat inmiddels de oude voorstellingen beter op waarde geschat worden. Ze zijn minder mechanisch en bevatten meer gezichtsuitdrukking dan de nieuwe voorstellingen. Hij begeleidt een aantal afgestudeerde schilders van de opleiding tot tangka schilder, waar men oudere en nieuwe versies van de tangka’s leert maken. Een van hen heet Tsering, die eerst niet zoveel belang hechtte aan de restauratie en ook niet zoveel van Tenzin begreep, maar gaandeweg van het werk toch in de greep komt.

Tenzin die wil dat de restauratie op van tevoren vastgestelde wijze gebeurt en met de beste materialen heeft zich er bij neergelegd dat de Bhutanen daarover een andere opvatting hebben dan Amerikanen die willen dat van de renovatie niets te zien is. Hij heeft zich daar bij neergelegd, omdat hij zichzelf in dienst stelt van het Bhutaanse volk.
Ashi legt uit dat het gaat om respect.

Restaurateur Richen is naar Hawaii geweest om zich daar verder te bekwamen in de techniek en ging meteen surfplanken beschilderen om daarmee geld op te halen voor de restauratie die veel geld kost. Amerikaanse fondsen zorgen ervoor dat men niet het hoofd boven water kan houden. Aan het eind van de documentaire vertelt Ashi dat haar familie het nodige bijdraagt om het proces van restauratie voort te kunnen zetten. Daarnaast worden in nieuwe kloosters ook nieuwe schilderijen gewerkt om te zorgen dat de cultuur niet stil blijft staan maar verder leeft. Het oprichten van een educatief centrum moet zorgen voor uitwisseling van ervaringen en inzichten.

Hier de trailer op vimeo, hier op Cinevue een uitgebreid vraaggesprek met de regisseur.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten